Ik kan niet kiezen. Maar ik kan uitleggen waarom.

Laat ik het vergelijken met muziek: ik heb geen favoriet nummer. Wat ik graag wil horen ligt er aan in welke bui ik ben, in welke bui ik zijn wil, waar ik ben, wat ik doe, waar ik aan denk, …voor mijn part spelen zelfs luchtvochtigheid, wind en barometrische druk een rol. Kort gezegd hangt het maar gewoon af van hoe de pet staat. Een nummer dat me het ene moment nog letterlijk kippenvel bezorgt zal ik een dag later wanneer het weer langskomt misschien al na drie seconden skippen, gewoon omdat het me dan niets doet. En diezelfde middag zet ik het misschien bewust tóch nog weer eens op.

Met gamen is het net zo. Soms wil ik even m’n verstand op nul kunnen zetten en zet ik één of andere hersenloze FPS op, een andere keer zoek ik iets sfeervols en kies ik voor een mooie action-RPG, een derde keer wil ik gewoon even ergens leuk mee bezig zijn en start ik een intelligente simgame. Welke games die verschillende rollen vervullen wisselt soms elke week, soms blijf ik een paar jaar bij een specifieke titel.

Het mooie vind ik nu dat er ook zo veel goede games (en ook zo veel goede muzieknummers) zijn, dat ik ook altijd wel wat kan vinden dat naar mijn gading is. Dat zijn vaak nieuwe releases, maar net zo graag pluk ik ook weer eens wat ouds uit de kast; over de jaren heen heb ik toch een best aardige collectie opgebouwd, en helemaal nu ik de afgelopen maand zoveel heb geschreven over die goeie ouwe tijd kriebelt het weer flink.

In deze post dus geen titels, geen plaatjes, geen keuzes. Maar wél een betuiging van diep, diep respect voor al die developers en publishers die gaming groot hebben gemaakt.