Ik wil niet al teveel in herhaling in herhaling in herhaling vallen, maar ik moet Mass Effect toch nóg weer een keer noemen.
De reden is dat ik Mass Effect 1 gameplaytechnisch gezien eigenlijk maar een kutgame vond. Dat heb ik ook wel laten blijken in de review die ik destijds voor GameParty heb geschreven:
Werkelijk een Doodzonde (met hoofdletter D) is het werkelijk Dramatische (nóg eentje!), duidelijk voor gamecontrollers bedoelde combat systeem. De game kent een flinke partij schietgevechten, en keer op keer lopen die weer op een fiasco uit. Ten eerste dus al de controls: die zijn gewoon prut, zo simpel is het. Mikken gaat zelfs met de hoogste gevoeligheidsinstelling nog véél te traag. Maar het gaat verder: snel wapens switchen is onmogelijk (de bedachte Squad Management HUD is origineel maar haalt alle vaart uit de game), het dekking zoeken gaat allesbehalve soepel en de wapens hebben geen enkele feeling. Drama alom, en de tranen schoten ons werkelijk in de ogen. Er zit zó’n sterke aantrekkingskracht in deze game, maar dan komen ze met zó’n belabberd combat gedeelte op de proppen?
Of dan die liften, die vele, vele liften:
[…] Ontzéttend veel ruimten of gebieden in Mass Effect zijn doormiddel van liften, en dat zijn eigenlijk een soort vermomde laadschermen. Het beeld wordt niet vastgezet en de characters in de lift en natuurlijk de lift zélf blijven nog gewoon bewegen, maar toch komen we de ondingen véél te vaak tegen en worden we gedwongen regelmatig een halve minuut of zelfs langer te wachten totdat ze ons naar onze bestemming hadden gebracht. In de Citadel is er gelukkig een soort fast-travel systeem toegevoegd, maar erbuiten zagen we onszelf om de haverklap weer in zo’n krap kamertje staan. [Nog weer] een overblijfsel van de port van console naar PC vrezen we.
Dan heb ik in het artikel nog niet eens opgemerkt dat ik de hoofdrolspeler een oncharismatisch muurbloempje vond, en dat door al deze factoren samen het verhaal me ook nog maar weinig kon boeien.
Maar toen ik Mass Effect 2 ben gaan spelen ben ik echt compleet omgeslagen. Ten eerste omdat ik Jack gedumpt heb en hem heb ingeruild voor Jane. Dat de vrouw de betere sekse is, is toen wel weer gebleken, want zo oninteressant als ik Jack vond, zo onwijs goed vond ik Jane; met deze roodharige chick wilde ik maar al te graag spelen.
Wat ook erg hielp was dat developer BioWare duidelijk geleerd had van deel 1, en een aantal punten sterk had verbeterd… niet op de minste plaats wat de gameplay betrof. Zo waren de controls nu een stuk prettiger, de wapens flink realistischer en gevarieerder, en waren er zo goed als geen liften meer te vinden in de game. Wát een opluchting.
En zo had ik dus ineens de kans om me ook wat in het verhaal te verdiepen, en gezien de ‘dood’ van Jane en het feit dat veel characters die ik in deel 1 gemist had er geen moeite mee hadden om zich desgevraagd nog even opnieuw te introduceren, kostte het ook weinig moeite om er ‘in te komen’. Sterker nog, ik vond de game zo gaaf dat ik de voorganger achteraf alsnog gespeeld heb (uiteraard met Jane deze keer), alleen maar om erachter te kunnen komen wat er allemaal vooraf was gegaan aan de gebeurtenissen in ME2. En nu wil ik die óók weer opnieuw spelen!
