Ik heb een baan!

Eerst het slechte nieuws: Lufthansa CityLine is het niet geworden. Zowel de DLR-test als de simulatorscreening heb ik gehaald, en daar was ik echt ontzettend gelukkig mee, maar de zogeheten Firmenuntersuchung (kortweg “FU”) was me te hoog gegrepen. Wat ik van het hele gebeuren geleerd heb: ik heb genoeg potentie (DLR-GU), ik kan vliegen (sim) maar vloeiend Duits spreken zit er nog even niet in (FU) – zo simpel is het eigenlijk. Want ondanks de vrij uitgebreide cursus Duits bij Berlitz kon ik me tijdens de verschillende groepsopdrachten echt niet goed redden. Of misschien was het m’n dag gewoon niet, gezien het feit dat ik erna alsnog in Duitsland een baan gevonden heb.

Het prettige (en tegelijkertijd ook vervelende, als je ‘m níet haalt) van de DLR-test is namelijk dat het iets is waarmee je bij zo’n beetje elke maatschappij in Duitsland aan kunt kloppen. En dat heb ik dus ook gedaan… nou ja, niet bij élke maatschappij, maar wel een aantal. En één daarvan was Augsburg Airways, een maatschappij met zijn zetel in Hallbergmoos, een klein dorpje vlak naast Flughafen München. Het is met zijn twaalf elf toestellen een vrij klein bedrijf – wat het werkplezier alleen maar ten goede kan komen denk ik – maar veel belangrijker is het, dat het precies is wat ik zocht: een regionale maatschappij.

Laat ik gelijk even mijn toekomstige kantoor zien, de Dash 8 Q400:

Er staat inderdaad heel prominent “Lufthansa Regional” op, maar net bóven de raampjes staat er ook nog “Operated by Augsburg Airways” bij. Augs is een zelfstandige maatschappij maar voert sinds eind 2003 alleen nog maar vluchten voor LR uit, vandaar. Het toestel lijkt best veel op de Fokker 50 (die KLM CityHopper vliegt) maar is met zijn 72 zitplaatsen beduidend langer. Het maximum startgewicht is 29,2 ton en die massa wordt voortgetrokken door twee propellors, elk aangedreven door een turbinemotor van grofweg 5000pk. En dat trekt lekker weg, kan ik je vertellen.

Maar om even bij mijn verhaal te blijven: in oktober vorig jaar heb ik een sollicitatiegesprek gehad hier en die is erg goed gegaan, al zeg ik het zelf. Een ander gesprek, dat ik vrij kort na mijn tegenslag bij CLH bij een ander bedrijf had, was daarentegen erg slecht verlopen, en daar heb ik toch veel van geleerd.

De groep die in november met de training bij Augs zou gaan beginnen was helaas nét vol (Mirella, van de klas van augustus ’05, had op dezelfde dag haar gesprek en kon zich nog net wél bij die groep voegen), dus werd het voor mij 5 januari. Intussen heb ik veel geleerd over niet alleen het vliegen van de 400 maar ook het wel en wee van het werken bij een maatschappij. Augsburg is met haar 140 piloten best klein, dus het is een beetje “ons kent ons” en dat bevalt goed.

De laatste twee weken van februari was in in Stockholm voor de simulatortraining. Deze is eigenlijk verbazend kort: in totaal waren het negen lessen plus een eindcheck en een “standaard” vlucht. De eerste paar lessen gingen vooral om de standaard vluchtafhandeling (start-up, taxi, take-off, airwork, landing, shutdown), en zodra we dat een beetje in de vingers hadden kwamen er steeds meer en meer failures bij, van opengeraakte bagagedeuren (binnen- en later ook buitendeuren) tot complete motoruitval en zelfs -brand. Ik heb samen met een “upgrader” gevlogen, iemand die al een hele tijd First Officer is geweest en nu promoveert tot Captain, en hij heeft me ontzettend veel kunnen helpen; zo hebben we bijvoorbeeld regelmatig in de mock-up gezeten om procedures te oefenen. Natuurlijk ging niet elke vlucht perfect, maar ik denk dat we het uiteindelijk toch heel netjes hebben gedaan, en de eindcheck is prima verlopen. Peter, nogmaals bedankt!

Intussen is het al maart en sta ik op het punt om echt aan de slag te gaan. Vorige week heb ik Landetraining gedaan (landingen oefenen in een echte Q400) en ben ik ook al een paar keer “op de lijn” meegeweest, op de jumpseat – een klein, oncomfortabel klapstoeltje net voor de cockpitdeur. Eigenlijk is het alleen nog wachten op mijn brevet, en intussen kan ik nog wat extra lessen volgen en zelfstandig een paar dingen doornemen. Maar het liefst zou ik morgen gewoon in willen stappen natuurlijk! Laten we hopen dat het niet lang meer duurt, al vrees ik dat het nog wel een paar weken zou kunnen worden…

Voor nu moet je het hier weer even mee doen. Natuurlijk heb ik intussen wel weer wat foto’s gemaakt: ik heb er een paar van Emergency Training, dat was de eerste keer dat ik de Q400 van dichtbij mocht aanschouwen. En er is ook nog wat beeldmateriaal van de Landetraining en de Jumpseatvluchten. Tot gauw!