CPL examen (en verder)

Hij is binnen!

Een tijdje al trouwens…

Twee weken en vier lessen na mijn IR-SE was het zover: het CPL examen. Het weer was bar slecht: bewolking op net iets meer dan 600 voet en niet meer dan een paar kilometer zicht. Dat viel dus al ver onder de normale VFR weerminima in een CTR: normaal moet je verticaal 1000ft en horizontaal 1500m vrij blijven van wolken en moet je minstens 5km ver kunnen zien. Gelukkig biedt Groningen dan de mogelijkheid om “Special VFR” weg te gaan, en daar was het weer dan precíes goed genoeg voor. De verkeersleiding vond het prima (die moeten namelijk wel toestemming geven; als het bijvoorbeeld erg druk is mogen ze SVFR vluchten weigeren), dus we konden vertrekken! Net als met de SE-IR was eerst Frans aan de beurt, en nadat ik hem op zijn terugkomst nog even gefeliciteerd had met zijn slagen waren we op weg.

Mijn examinator voor deze vlucht was George Vos, die ook les geeft bij Stella. Ik heb zelf echter geen les van hem gehad (alleen een keer een tussentijdse progress check), dus dan is het geen probleem om geëxamineerd te worden door iemand van school.

Het examen ging eigenlijk gewoon prima, en ondanks het slechte weer ging het navigeren prima. We deden de Uniform departure (naar een punt bij Assen) en vanaf daar had ik een koers richting Düsseldorf gepland. Even voordat we Uniform bereikt hadden kreeg ik al de opdracht om in plaats daarvan richting Lemmer te navigeren, waarop ik rustig besloot om nog even door te vliegen naar Beilen (een paar kilometer ten zuiden van Assen), opdat ik a) nog even de tijd had om de precieze koers naar Lemmer te bepalen, b) die nieuwe koers heel precies vanaf een perfect herkenbaar punt kon beginnen te sturen en c) ik me ook nog even op Dutchmil aan kon melden. Meneer Vos vond dat een prima idee, en toen ik mijn ding gedaan had en we even later Beilen hadden bereikt gingen we op weg richting het westen. Het zicht werd er niet beter op maar ik kon nog steeds prima bijhouden waar ik zat, dus meneer Vos zag dat het goed was. Het zicht werd helaas niet beter, dus op een gegeven moment moesten we maar omkeren – zo geschiedde, en echt amper twintig minuten na take-off waren we alweer op de terugweg. Na nog even een approach to stall (de eerste ging even wat slordig, dus ik besloot ‘m zelf nog en keer te doen en die ging goed) en de welbekende steile bochten meldden we ons weer af bij Dutchmil, aan bij Groningen en zaten we alweer bij Assen om terug te gaan naar het circuit voor wat landingen.

Ácht landingen! We waren zó snel terug dat we nog láng niet aan de minimum examenduur van anderhalf uur zaten, en als je dan niet kan navigeren moet je toch wát. Veel circuitjes dus, en ik moet toegeven dat ik nog geen ster was in het maken van crosswindlandingen met de SDN. Wat dat betreft heb ik, uiteraard vergeleken met de Cessna 150/152jes, maar verdomd weinig gevlogen op de SDN (een P28A Piper Arrow). Natuurlijk kan ik dat ding wel zelfstandig op de grond krijgen, maar écht mooie landingen kreeg ik er – met crosswind – nog niet uit. Gelukkig vond meneer Vos dat helemaal niet erg; sterker nog, we hebben er gewoon een soort van extra oefenles van gemaakt. Dáár was het weer dan weer perféct voor, want we hadden baan 05 (ook de eerste keer voor mij, na steeds 23 te hebben gehad) en de wind uit Noord, en met de struiken aan de linkerkant van de baan – net voor de kruising met baan 01/19 – hadden we een heerlijk venijnige, constant veranderende zijwind. Na wat eigen landingen (die in ieder geval “veilig” waren) heeft meneer Vos er zelfs nog twee voorgedaan, waarna ik de laatste paar weer deed. En toen had ik pas écht het idee dat ik het vliegtuig tijdens een crosswindlanding goed onder controle kon houden, dus zo was het dus nog een zeer leerzame vlucht geworden ook. Tijdens het terugtaxiën kreeg ik al te horen dat ik geslaagd was!

Hoewel ik met al die IFR-vluchten voor de SE-IR echt groot fan ben geworden van het vliegen op instrumenten (wat later toch ook mijn werk zal gaan worden), vond ik het stiekem toch wel erg leuk om weer eens een paar lessen VFR te vliegen. Drie van de vier vluchten had ik met instructeur Jurgen Looman, met wie ik ook veel IFR heb gevlogen, en hij was op het briljante idee gekomen om de uitwijk (“gut Groningen is ineens dicht en het is bijna donker buiten, waar ga je naartoe?”) naar EHLW te doen: ja, dat is het militaire veld bij Leeuwarden!! Tijdens de eerste vlucht probeerden we toestemming daarvoor te krijgen via Dutchmil, maar nadat de controller met EHLW had gebeld kregen we nul op het rekest. Maar… Jurgen had zo z’n contacten (hij heeft F-16s gevlogen bij de Luchtmacht!) en een week later had hij, na een kort belletje naar de toren van het veld, voor mijn tweede VFR-vlucht geregeld dat we er even een bezoekje mochten brengen! Wat krijg je dan: cleared to enter the CTR, IFR pickup (op een VFR oefenvlucht, maar who cares!), ILS 24, low approach (zowat 2cm boven het asfalt; later hoorden we dat dat niet echt de bedoeling was maar gelukkig geen probleem “voor deze ene keer”), nog even een paar rondjes boven Jurgen z’n huis, weer terug langs de toren om ze nog even uit te zwaaien en langzaamaan weer richting EHGG. Echt een prachtige en vooral zéér bijzondere ervaring, dus nogmaals bedankt Jurgen!

Keerzijde van de medaille: hoewel die eerste vlucht die dag echt heel lekker verliep, was de tweede een drama. Weinig ging goed, en dat was toch wel jammer – ondanks dat mijn dag na die eerste vlucht toch niet meer stuk kon. Gelukkig ging de volgende les dan toch wél weer prima, dus werd ik daarna direct al aangemeld voor het examen… en de rest heb je al gelezen.

Ondertussen hebben we niet stilgezeten. Of eigenlijk wel… het was even een paar weken wachten tot er plek voor ons was op de simulator, waarop we doorgaan voor de ME-IR. Maar gisteren hebben Frans en ik de eerste les gehad en vandaag de tweede. Morgen en overmorgen hebben we samen zelfs dríe “slots” per dag, waardoor we de week vrijdag allebei met les vijf kunnen afsluiten. Het totaal aantal lessen van deze fase ligt op dertien, dus nog twee weekjes en dan kunnen we door naar “actual”; het vliegen op de échte twins. Vandaag hebben we te horen gekregen dat we dat niet op Groningen maar op Beek gaan doen, waar afgelopen maandag nog de officiële opening van de nieuwe school was. En, nóg beter, we gaan de PH-JBJ vliegen! Dat is – ik kan het echt niet anders brengen – een ontzéttend brute bak, die met haar twee 220pk turbomotoren best wel vooruit wil.

Goed, hier hou ik het weer even bij, want ik laat je nu weer achter met zo’n grote lap tekst zonder plaatjes en dat is natuurlijk geen stijl. Wat ik nog even kwijt wil: deze week heb ik de knoop doorgehakt en besloten dat ik de sollicitatiemolen in ga voor Lufthansa! Tot later!