Hij is binnen!

Donderdagmiddag was het zover; Frans (met wie ik al vanaf de sim samen vlieg) en ik mochten allebei op voor de Instrument Rating. We waren al vroeg op school (half zeven ) opdat we ruim de tijd hadden om alle voorbereiding klaar te hebben wanneer we om half elf zouden briefen. Die tijd bleken we niet nodig te hebben -het meeste papierwerk hadden we al vantevoren gedaan-, maar wat bleek: een deel van de avionica ontbrak en die hadden we toch best wel nodig. De SDN was in onderhoud geweest en Maintenance was ff vergeten een COM2/NAV2-set erin te schuiven. Dus moest er even iemand langskomen, en daar was gelukkig mooi de tijd voor.

Anyway, na een paar uur duimendraaien brak het uur van de waarheid aan en arriveerde onze examinator, meneer Van Wonderen. Frans had hem al gehad voor het PPL dus we wisten al dat hij een heel aardige en relaxte man was. De briefing was snel voorbij: na een paar vraagjes over MORA/MOCA/MEA en com failures waren we eigenlijk wel klaar. Het vluchtplan voor Frans z’n vlucht stond op 12u LT en die van mij op 14u, maar om tot dan te gaan zitten wachten was ook een beetje zonde van de tijd dus gingen we maar gewoon gelijk van start – iets waar ATC op Groningen gelukkig geen bezwaar tegen had.

Frans was eerst dus ik mocht nog even op de grond blijven. Mooi tijd om even het vluchtplan toch wat eerder te zetten (wel zo netjes) en nog even de noodprocedures door te nemen. Echt zenuwachtig was ik gelukkig niet, en de tijd vlóóg voorbij dus voor ik het wist kwam de SDN alweer binnentaxiën. Meneer Van Wonderen liep gelijk naar binnen en wist al direct te melden dat Frans geslaagd was! Na een korte debriefing met hem zou ik gelijk aan de beurt zijn, dus ging ik de kist alvast checken en de geslaagde natuurlijk even feliciteren.

Vijf minuutjes later was de kist gechecked (alles wat er op moest zitten zat er nog op) en ging ik maar alvast even zitten. Instructeur Mike, de “safety pilot” voor vandaag, kwam er al gauw bij om nog even kort te vertellen hoe Frans z’n vlucht er uit zag en wat ik dus ook kon verwachten: de lucht in op een SID, dan even wat steile bochten en een approach to stall, een stel intercepties op EEL en SO en daarna de holding in over SO voor een ILS DME 23 tot de missed approach, dan radar vectors VOR DME 05 met een circling 23 full stop (hou de muis over deze termen en/of klik erop voor wat uitleg indien nodig ). En zo geschiede! De SID afvliegen heb ik al zo vaak gedaan dat dat geen enkele moeite meer kostte. De eerste steile bocht (over links) was gelijk érg goed dus een tweede was niet nodig. Bij de approach to stall vergat ik met mijn domme kop de final checks (belangrijkst: “props full forward!”), maar ik verloor/won amper hoogte en het herstel ging prima. De intercepties waren geen probleem en voor ik het wist gingen alweer richting de holding over SO. Ondertussen hoorden we op de radio dat er een paar Boeing 737s van Transavia aankomen; groot, commercieel verkeer dus, en die krijgen natuurlijk voorrang boven ieder ander in de lucht. Toch hadden we niet echt ‘last’ van ze; na een rondje in de holding hadden we zelfs tussen twee van hen door gekund (ATC: “direct approach is available”), ware het dat ik nog niet klaar was met de voorbereidingen voor de approach (SDN: “not ready for the approach, request one more holding”). Geen probleem; op de outbound leg werd voor ons verlengd zodat we áchter de Trans konden aanschuiven.

Totdan was ik super rustig, maar toen begon het een beetje rommelig (want: toch iets gestresst) te worden.

Met de ILS had ik moeite. Het was op hoogte al een beetje “zuigerig” zoals Frans dat al had verteld, maar op de approach vond ik het vanwege de sterk variabele wind écht lastig om het glijpad netjes te volgen. Een mijl of wat voor de drempel zakten we zelfs even flink onderuit (dat is precies boven een boomrijk gebiedje), maar gelukkig had ik nooit zó’n sterke afwijking dat ik de missed approach in moest vanwege “half scale deflection”, waarbij je té ver van het glijpad af zit om nog veilig (op het asfalt) te kunnen landen. Wél kwam die missed approach op precies 212 voet, want de (gesimuleerde) bewolking zat zó laag dat ik de baan niet in zicht had op die zogeheten “decision altitude”.

ATC gaf een koers rechtsaf richting West en een klim naar 2000 voet voor de radar vectors tot de VOR DME 05 (circling 23). Genoeg tijd om voor te bereiden voor de approach, dus dat ging prima. Hoewel het de toren het even érg druk had gehad met niet alleen andere kisten in de lucht maar ook veel verkeer op de grond, was het eenmaal op hoogte weer wat rustiger op de radio en kon ik ook weer even wat spanning eraf krijgen. Toch was ook deze approach niet súper netjes, maar gelukkig wel ruim binnen de limieten en natuurlijk zonder (ál te domme ) fouten. Alleen vergat ik de gear en de flaps weer op te halen; dat betekent wat meer weerstand en dus wat meer gas erop en dus wat meer brandstofverbruik tijdens de circling, iets wat straks voor het CPL een flink grove fout is denk ik. Dat moet dus beter, maar voor de IR was het niet erg. Hetzelfde geldt voor de landing: ik kwam hoog aan en dook dus maar wat naar beneden, maar heel charmant was het niet. Anyhow, we stonden!

Tijdens het taxiën en parkeren bespraken we de vlucht gelijk al een beetje, en al gauw bleek dat ik de wat mindere approaches toch wel goed had gemaakt met het strakke airwork. Conclusie: geslaagd!